· 

Epigrama 413

Jano Panonio

Quo tibi tot duros et luce et nocte labores,

o numquam curis non agitate pater.

Hoc ave Caucasia est sine fine Promethea rodi,

hoc fulcire humeris semper Atlanta polum.

Tamne iuvat nulla mentem requiete remitti,

sic leve continuis insenuisse malis?

Nil est in terris, quod non aerumna fatiget,

nec tua perpetuo membra adamante rigent.

Trux quondam Alcides, vagus et requievit Ulixes,

credimus et dominum saepe vacare Iovem.

Si sapis, ex aliqua tuus esto parte, nec umquam

sic aliis vivas, ut tibimet pereas.

(Ep. 413)

 

 

Traducción de Alfonso Lombana Sánchez a partir del legado sevillano (S, II, 9)

 

S, II, 9

EPIGRAMA 413 [1]

 ¿Por qué haces tan duros esfuerzos día y noche, padre? ¡Que no te atormenten tales inquietudes! Al igual que Prometeo es devorado sin fin por el ave caucásica[2] o el Atlante[3] porta siempre bajo sus hombros el mundo, ¿así te place no dejar a tu mente nunca en reposo, así envejecer con males continuos? Nada hay en la tierra que la tribulación no fatigue ni que tus miembros aguanten como el diamante perpetuo. El fiero Alcides[4] o el errante Ulises descansaron en su día, |ienso que hasta Jove, nuestro Señor, descansa a veces. Si sabes cómo, déjate algo para ti de modo que jamás vivas para los demás de modo tal que perezcas. 

 

[1] El epigrama 413 presenta diferentes atribuciones. El original no tenía receptor. Una primera mano, de muy difícil lectura, anotó: «El obispo de Cinco-Iglesias a su tío, obispo de Estrigonia, en la sede metropolitana del Arzobispo de Hungría»; esto es, de Jano Panonio a János Vitéz. La mano r corrigió este título como: «Al reverendísimo Señor Obispo Osvaldo, Obispo de Zagreb»; la mano a: «Al obispo Juan de Estrigonia» (János Vitéz). El poema original, sin embargo, no tenía título en su original.

[2] Un águila devora las entrañas a Prometeo, atado a una roca en el Cáucaso como castigo por robar el fuego para los hombres.

[3] El gigante Atlas, que sujeta el orbe del mundo.

[4] Hércules.